COLUMN
Waar mijn gezin al jaren bang voor is, gebeurde dinsdag: mijn onvermijdelijke valpartij met de wielrenfiets. Vlak voor vertrek kreeg ik nog een knuffel van mijn vrouw. ,,Doe voorzichtig, want de wegen zijn glad.”
Ik stelde haar gerust. Maar zodra ik op de fiets zat, verdwenen alle beloftes. k weet heus wel dat ik voor andere weggebruikers een onooglijke wielrenner ben. Veel te lomp groot voor het ranke fietsje waarop ik mijn rondjes ploeter. Maar in mijn hoofd is elke tocht een soort mini-Tour de Fransje. Constant vechten verschillende fysieke missies bij mij om voorrang.
Gemiddeldes moeten kost wat kost op peil blijven. Voorgangers moet ik inhalen met een smoeltje alsof het me absoluut geen moeite kost. Ik mag pas weer in het zadel gaan zitten als ik helemaal boven op het viaduct ben en geen meter eerder. Dat soort streefdoelen. Dit vaak tot grote hilariteit van de plezierfietsers die ik in al mijn ijver passeer, en die zich afvragen hoe ik überhaupt kan fietsen zonder zadel. Ik heb heus wel een zadel, het is alleen door mijn forse gestel amper zichtbaar.
In al dat kneuterige fanatisme verlies ik mezelf weleens. Fiets ik bijvoorbeeld te lang en te hard door met een hongerklop tot gevolg. Of neem ik heel overmoedig bochten op een wijze die Isaac Newton ten zeerste zou afraden. Gelukkig loopt dat altijd goed af. Ook de tocht van afgelopen dinsdag via Thorn verliep ondanks de regen en wind voorspoedig. Ik had goede benen, vond ik zelf.
Het besef dat je de controle verliest, de paniek, het bewustzijn van je complete omgeving, de angst om verkeerd terecht te komen, de auto in je ooghoek…
De aanleiding voor de fatale smak kwam onverwachts en razendsnel. De val zelf leek zich echter af te spelen in slow motion. Die ene seconde dat je lijf richting stenen dendert duurt voor je gevoel een eeuwigheid. Het besef dat je de controle verliest, de paniek, het bewustzijn van je complete omgeving, de angst om verkeerd terecht te komen, de auto in je ooghoek… Alles schiet door je hoofd, net voordat je tegen de grond klapt.
Voeten
Dat ik ervan af ben gekomen met alleen een schaafwondje op mijn knie komt volgens de dokter omdat ik een helm droeg. Én omdat ik onderuitging op onze eigen inrit… Lang verhaal kort, eigenlijk ben ik vanuit stilstand omgevallen. Precies voor onze geparkeerde auto. Gewoon omdat ik te moe was om mijn voeten nog uit mijn pedalen te klikken.
Spartelen
Het moet voor passanten dan ook een dolkomisch tafereel zijn geweest. Een vadsige wielrenner die tergend langzaam omkiepert en vervolgens als een schildpad op zijn rug ligt te spartelen om zich te bevrijden van zijn eigen fiets.
Dus lieve mede wielrenners, neem geen enkel risico en draag op de fiets te allen tijde een helm! Deze beschermt het hoofd, én vermindert de kans dat u tijdens een dergelijke schaamtevolle valpartij wordt herkend door toevallige voorbijgangers.
Reacties? rob.scheepers@bndestem.nl
Bron: Scheepers, R. (2021, 18 juli). Mini-Tour de Fransje. Brabants Dagblad. https://www.bd.nl/opinie/mini-tour-de-fransje~a4401626/