Nabestaande Mia Westenberg-Schrijen

Zondagmorgen, 14 juli 2019. Onze kleinzoon Mads wordt wakker. “Mama”, roept hij zoals elke morgen. Geen reactie, geen antwoord. Vreemd. Mads gaat naar het toilet. De deur staat open en hij schrikt. Daar ligt zijn mama en zij reageert niet op zijn roepen.

Mads voelt intuïtief aan dat het goed mis is met zijn lieve mama, onze dochter Rachel.  Zes jaar oud is Mads en hij komt direct in actie. Hij vindt de telefoon, kent de toegangscode uit het hoofd en zoekt snel ons nummer. Hij weet van zijn moeder dat hij omi en opa moet bellen als er iets is. Het is 07.32 uur. Wij zijn net op, onze mobiele telefoon ligt in de kamer en wij horen hem niet overgaan. Hij stuurt een boodschap: ‘mamaligtopdeweesee’, hij belt 2 keer, Mads spreekt een boodschap in: “mama ligt op de wc, ze praat niet meer, jullie moeten komen”. Vergeefs. Maar Mads is een vechtertje, een durfal met een mentaliteit van ‘doorgaan en niet opgeven’. Hij begrijpt dat het goed mis is en komt tot actie. “Ik moet naar omi en opa”. Hij gaat naar de keuken, pakt een keukenstoel, trekt die naar de tuindeur, klimt erop om de luxaflex op te trekken, pakt de sleutel en opent de tuindeur. “Ik wilde met de fiets naar omi en opa”, vertelt hij ons. Met dezelfde handigheid opent hij het tuinhok en pakt zijn fietsje. Hij beseft niet dat hij nog steeds in zijn pyjama is. Mads oefent al een tijd bij de Stichting Wielerbaan Geleen. Daar leert hij goed, behendig en veilig fietsen. Met die zekerheid overbrugt hij de afstand van zijn thuis tot ons huis; 2,5 kilometer! Nu een stukje langer omdat er op de normale route wegwerkzaamheden zijn. Bij ons thuis bonkt hij op de deur en op de ramen.

We zien hem staan en weten direct dat er iets mis is. Mads maakt ons heel duidelijk wat er aan de hand is en we springen in de auto. De adrenaline doet de rest. Bij Rachels huis bellen we meteen 112 en Kirsten, onze jongste dochter, de ziekenauto is er snel en het is direct duidelijk dat het goed mis is met Mads lieve mama, onze dochter Rachel, pas 46 jaar oud. Ze ligt in een onmogelijke houding en het lukt de ziekenbroeders niet haar te bevrijden. De brandweer wordt met spoed gebeld voor assistentie. De ziekenbroeders doen  geroutineerd en zeker hun werk, maar aan hun reactie te zien weten zij al snel dat Rachel getroffen is door een zware hersenbloeding. Dit is heel ernstig en dit gaat niet goed. Zij geeft geen enkele reactie terwijl haar hartslag en longen naar omstandigheden  goed functioneren. De brandweer doet professioneel zijn werk en met grote spoed wordt Rachel naar Maastricht UMC+ gebracht waar direct een scan van het hoofd wordt gemaakt. Onze dochter en de mama van Mads gaat het niet redden blijkt al snel. Die boodschap komt keihard en onomkeerbaar binnen, hersendood!

De hersenbloeding is van een ongekende grootheid en kracht. Wij komen in een ongelooflijke rollercoaster terecht. Omdat Rachel een donorcodicil heeft wordt zij kunstmatig in leven gehouden tot de orgaandonatie geregeld en afgerond is. In de uren wachten in het ziekenhuis, met steun van onze familie en vrienden, realiseren wij ons meer en meer wat Mads deze ochtend gepresteerd heeft. Onze Mads van zes jaar oud is geen kleine jongen meer. Mads heeft een onvoorstelbare heldendaad verricht met de intentie om zijn mama te redden. Er is niets, maar dan ook niets, wat hij heeft nagelaten. In onze ogen is hij meer dan Superman! En dat vinden wij niet alleen. Bij de crematie van zijn mama ontving hij een minutenlang applaus van de meer dan 750 aanwezigen voor zijn optreden. Wat zijn wij allemaal trots op hem en wij weten zeker zijn mama ook! Zijn hele verdere leven weet hij nu dat hij het allerbeste voor zijn mama heeft gedaan. Mads zelf mag daar super trots op zijn. Ook dringt het besef steeds meer door dat een hersenbloeding van deze omvang geen zicht meer op herstel biedt. Er zijn nog veel vragen die onbeantwoord blijven. Veel vragen die pas antwoord krijgen als er meer onderzoek gedaan kan worden. Voor Rachel komt het te laat. Maar haar dood mag niet voor niets zijn geweest. Met haar organen geeft zij zeven mensen in België, Nederland, Duitsland en Oostenrijk zicht op een ‘nieuw leven’. Wij beseffen ook dat er geld nodig is voor hersenonderzoek. Kirsten oppert het idee om bij de crematie een vrijwillige bijdrage te vragen voor hersenonderzoek. Dat voelt direct goed en er wordt maar liefst € 1.500,- ingezameld. Rachel was/is een geliefd persoon in de Geleense samenleving.

Elke dag worden wij daar opnieuw aan herinnerd. Diezelfde Stichting Wielerbaan Geleen, waar Mads heeft leren fietsen, organiseert elk jaar de zogenoemde ‘Kluizenaarsronde’ in de wijk ‘De Kluis’. Mensen fietsen, op basis van € 5,00 inschrijfgeld, vier rondjes door de wijk. Mads en Rachel moedigden jarenlang de deelnemers aan. Het was dan ook hartverwarmend en emotioneel dat zij dit jaar het HersenStrijd fonds als goed doel benoemd hebben, een eerbetoon aan onze lieve Rachel die altijd op de wielerbaan aanwezig was en enthousiast meehielp waar kon. Met de mooie opbrengst van € 270,- hebben wij voor het belangrijke onderzoek € 1.770,- overgemaakt aan het HersenStrijd fonds. Onderzoek naar nieuwe behandelingen voor mensen met een ernstig hersenletsel doormaken en op de intensive care liggen.  Dat snel stappen voorwaarts gemaakt mogen worden. Dank aan iedereen die een bijdrage heeft geleverd! En dank aan de kundige en lieve artsen en verpleegkundigen  van het UMC+ Maastricht.

Namens onze familie, (omi) Mia Westenberg-Schrijen.